ongewenste déjà vu

Hotels, motels, ik ben geen handelsreiziger maar wil best wel beweren dat ik in heel wat verschillende logementen de nacht heb doorgebracht. Mijn lievelingshotel wil ik jullie bij deze wel verklappen, dat is zonder enige twijfel het Hotel New York in Rotterdam. Maar daar ga ik het wel een andere keer over hebben.

Ik wil het nu eigenlijk hebben over het op alle vlakken volledig tegenovergestelde. In beleving, in alles eigenlijk.

Ik ben er vast van overtuigd dat ik dat al beleefd had ergens onderweg tussen Atlanta en New Orleans. Met zekerheid durf ik zelfs niet eens meer de plaats te noemen. Het was in de staat Alabama, ik denk ergens niet ver van Tuscalooso. Dat was voor mij het meest verschrikkelijke hotel waar ik ooit heb geslapen. Nou ja geslapen, geprobeerd heb wat nachtrust te vinden. Daar voelde ik me totaal niet op mijn gemak, daar stonk het, het bed was niet fris, vlekken waar ze niet horen en zelfs sommige die je niet kon verklaren. De grote, de kleur of de plek, totaal onbestemd.

Het uitzicht op de badkamer was ook niet bepaald uitnodigend. De gedachte dat ik een hotel nam om een frisse douche te kunnen nemen, deed me waarlijk walgen.

Afleiding vinden door wat televisie te kijken in dit soort uitgeleefde omgeving is er ook niet. Meestal één zender met en als je gelukt hebt twee zonder sneeuw. Vaak ook nog een zender met alleen een reclamefiche vergezeld met opzwepende geluiden van een vrouw die net een merk té zware shag rookt om echt sexy te kunnen klinken. De vrouw die wordt afgebeeld, daarover kun je twisten, de een vind blond mooi en de ander niet. Dit geld natuurlijk ook voor de omvang van de boezem en de billen. Maar geloof me in deze omgeving ziet het ideaalbeeld er opeens ook twijfelachtig uit.

Nooit willen denken of hopen dat ik een déjà vu van deze beleving zou ontmoeten, maar helaas, afgelopen week was het dan echt zo ver. Zo mogelijk nog erger, maar dat komt denk ik wel doordat ik het niet voor mogelijk houd, dat het in Nederland kan, dat het in een motel waar een VVV sticker op de deur prijkt kan. Goed deze waren dan van 2007, 2008 en 2009, maar dan nog. Voor mij is het duidelijk, de in gedachte toegekende KEMA keur waarde aan de VVV sticker is volledig verdwenen, in rook opgegaan en ontdaan van iedere denkbeeldige charme.

Het motel waar ik terecht kwam had ik, en dat geef ik zondermeer eerlijk toe, genomen voor de prijs. Dat is ieders goed recht denk ik dan toch en voor iedere Euro moet ik toch werken hoe je het ook wend of keert. Kijk als ik een Dacia Duster koop moet ik niet denken een Volvo XC 90 te krijgen, maar wel een degelijke auto met vier wielen een motor en een stuur. Zo is dat ook bij een motel kamer, je verwacht toch op zijn allerminst een schoon bed, een nette badkamer en een televisie die meer te bieden heeft dan twee of drie zenders. Ik bedoel dan verwacht ik toch niet teveel. Dat de sfeer je niet meteen in een Hotel New York stemming brengt, dat mag dan wel zo zijn. Dat geloof ik graag, verwacht ik ook niet.

Het is een losstaand gebouw, twee verdiepingen zonder enige wegbewijzering van kamernummers. Je loopt dus steevast verkeerd. Op de begane grond is mijn kamer, zo blijkt na een sleep- en sjouwtocht over een open trap en onwelriekende gang. Die kamers hadden tenminste nog een gewone entree deur. Op de begane grond werd de toegang ruim en openlijk gevormd door een schuifpui. Ik weet nu in ieder geval dat er ook houten schuifpuien zijn geweest en dat de prototypes een lange duurtest nog steeds ondergaan in het etablissement waar ik vertoef. De test die al ruim veertig jaar loopt voldoet niet aan de praktijkeisen. Aan geen enkele. Het is evenwel de scheiding tussen buiten en binnen in de motelkamer. Daarmee scoor je geen punten, daarmee ontwijk je ieder gevoel van een prettige sfeer. De sfeer van je snel thuis te voelen in een vreemde omgeving. De enige en primaire behoefte die je hebt wanneer je een hotel- of motelkamer betreedt, je snel thuis voelen. Behaaglijk een glimlach op je gelaat laten toveren zonder dat het moeite kost.

Hier overkwam mij dit niet. Ik heb om me niet te ergeren aan geluidsoverlast mijn ipod opgezet en heb me met kleren en al op bed gelegd en hopen in slaap te vallen.

Rond vijf uur in de ochtend werd ik wakker, de mooie dame met haar zware shag verprutste stem zat nog steeds raar kijken in te kleine kleren naar me te kijken. Gelukkig, dat was op de tv! Ik heb me omgedraaid en nog een paar uurtjes rust gevonden, daarmee was de douche aanval beter te trotseren. Verstand op nul en snel wassen en maken dat je wegkomt. En zo geschiede.

Ik vraag me af of booking.com iets gaat doen met mijn pittige reactie.