Kaas

dribbelend kwam het muisje langs de muur voorbij

opeens een stukje kaas!

ze zette haar knaagtandjes in de lekkernij

maar daar floot het boven haar hoofd!

de veer had krachtig losgelaten en deed meteen hevig pijn

ze kon geen kant meer uit

het was uit.

Zomaar…

voor een stukje kaas.

Wachten met onbekenden

Ik ken niemand en niemand kent mij.
Toch ben ik hier en zit ik aan een tafel met iemand die ik niet ken, die mij niet kent en we knikken naar elkaar met een glimlach.
Ze drinkt een glas sinaasappelsap en leest een blad. Een blad dat we bij binnenkomst gratis kregen.
Ze draagt een bril en ze lijkt me heel aardig. Waarom? Omdat ze bij mij aan tafel kwam zitten?
Verderop zitten twee gasten, die kennen elkaar wel. Maar ik ken ze niet. Mijn tafelgenote ook niet. Eén van de twee kijkt vaak naar ons. Zou ze ook aan onze tafel willen zitten? Ik denk het wel. Het zou mij niet storen. Ik zou het zelfs op prijs stellen. Maar het gebeurt niet.
Als ik opkijk zie ik een meisje voorbij lopen.
Ik ken haar niet en zij mij evenmin. Alhoewel, ze liep al meerdere keren voorbij. Ik heb haar meermaals met een glimlach aangekeken, dat heeft ze zeker in een ooghoek gezien! Ze reageert niet terug, geen glimlach.
Toch ken ik haar niet en eigenlijk ook weer wel. Ze twijfelt nog, maakt nog steeds geen keuze voor haar plek.
Uiteindelijk gaat ze verderop staan aan zo’n hoge tafels zonder stoel of kruk. Ze draagt lang donkerbruin krullend haar. In een paardenstaart met een rood elastiekje. Ook heeft ze twee oorbellen die je vroeger als elf jarig meisje kreeg bij je eerste Heilige Communie.
Ze lijkt quasi zoekend rond te kijken. Zoekt ze iemand die ze kent? Kent ze net als ik ook niemand hier? Och ze weet het nog niet, ze is alleen niet meer onbekend. Terwijl niemand haar kent. Ik haar niet ken. Mijn tafelgenoot haar niet kent.
Ik ken nog steeds niemand hier.
Maar jullie, jullie kennen er nu vast wel een paar.