Black swaen

Ik kies een ansichtkaart met een dansende figuur er op, of liever een dansende persoon, een vrouw met Oosterse kenmerken in haar gelaat.

Ik kies deze ansichtkaart omdat ik onlangs naar de film “The black swaen” ben geweest, in de bioscoop van Maasmechelen.

In de Euroscoop van Maasmechelen, naast het merkendorp Maasmechelen Village, gelegen, waar ruim honderdvijftig winkels zijn gevestigd. Deze winkels hebben alle een outlet functie, merken dumpen er hun overjarige hebberigheden tegen ogenschijnlijke fraaie prijzen.

De architectuur is sprookjesachtig, Walt Disneypark sfeer met de Efteling gelijkende afwerking. Van ver af lijken de gebouwen opgetrokken uit suikerzoet en kleurrijk in de bekende tinten die de kermissnoep zo aantrekkelijk maakt, waarbij het wat je uit de mondhoeken loopt.

Er wordt veel aandacht geschonken aan netheid, er ligt geen kruimel op het voetpad, voldoende papierpikkers lopen er rond in aan de omgeving aangepaste kledij.

Onderdeel van het complex is naast de grootte parkeerplaats een hoge toren. Deze is niet bepaald in de stijl van het sprookjesbos-sfeertje van de winkels, Anton Pieck zou zoiets nooit tekenen. Het is als het ware een moderne versie van een liftschachttoren van een de mijn van weleer. Een sportmerk heeft haar merkteken opgehangen in de toren.

De karakteristieke toren sluit het merkendorp visueel sterk af, maar legt hiernaast ook duidelijk de brug naar de bioscoop. Deze is gevestigd in een oud mijngebouw. Dat wil zeggen, de aan de straat palende gevel is volledig in tact gebleven. De oude, kolossale stijl van het gebouw geeft fier aan dat hierachter heel wat te verwachten valt. Dat is ook wel degelijk het geval. Maar liefst elf filmzalen in verschillende grootte en een ruim bemeten restaurant.

De entree wordt bereikt via het betreden van een brede trappenpartij buiten. Doordat de treden bekleed zijn met een kunstgrasachtige rode loper flitst er een sterallure door je hoofd. Binnen betreedt je een schoon blinkende, donkere, haast zwarte, streep loze Indisch marmeren vloer, de voegen vallen niet op, zo minuscuul zijn deze. Je loopt als het ware over een duister getinte spiegel naar een volgende trappartij. Die voert naar één van de vier kassa’s, waarvan er steeds twee in een glazen kiosk zitten.

Hierna volgt de zeer ruime foyer, waar de versnaperingen counter meteen alle aandacht opeist. Daar kom ik later op terug. In de foyer komen naast de dames en heren toiletten, met ieder een apart toilet voor invalide bezoekers, de zalen uit. Dat wil zeggen de zes hoofdzalen. De overige zalen bevinden zich in het souterrain. Te bereiken via een brede donkere, natuurstenen trap pal tegenover de versnaperingen counter. De foyer is voorzien van een aantal zitplaatsen met ronde tafels. Tevens staan er een paar hoge tafels waar de gasten staand kunnen wachten. De wanden zijn versiert met bekende en minder bekende filmposters.

Opmerkelijk is dat de film ‘The black swaen’ al in het souterrain draait, meer precies in zaal negen. Deze zaal heeft 104 zitplaatsen, alle zonder bekerhouders, comfortabel gestoffeerd met rode pluche achtige stof. De zitplaatsen zijn verdeeld over acht rijen met ieder dertien zitplaatsen. Deze verdeling volgt het plafond niet. Deze is bekleed met tien plafondplaten per rij, waarvan er vijftien zijn.

Graag had ik nog verder verteld over de onopvallende opvalligheden van de Euroscoop en Maasmechelen Village, helaas geeft het gepiep van de stopwatch aan dat de beschikbare tijd voor deze oefening ten einde is.

Ware dit niet het geval geweest had ik in ieder geval nog even willen vertellen dat de versnaperingencounter zeer rijkelijk geoutilleerd is.

Zo zijn er tal van frisdranken te vinden, maar geen thee of koffie, tal van zoutjes zoals chips in de smaken, Naturel, Paprika, Bolognaise, Pickels, maar ook frites in de chipsachtige vorm in Naturel en Paprika smaak. Hamka’s, Wokkels, Nibb it en Chipito in diverse smaken ontbreken eveneens. Ook is in diverse maten en zout of zoet smaak de vers gepopte popcorn verkrijgbaar. Zoetigheden in de gangbare candybar varianten liggen er ook, net als de drie bekende smaken van M&M’s in de zakjes geel, blauw en bruin. Niet overval, maar hier wel aanwezig zijn de rijkelijk gevulde doorzichtige puntzakken met drop varianten, Engelse drop of hosties, de ufo vormige omhulsels van suikerpapier in diverse pastelkleuren, waarin een zure, zoute poeder zit.

Maar goed daar ontbrak deze keer duidelijk de tijd voor.

Minisaga van 50 woorden

Het is lenteweer en ik zit op een terras. Het lijkt wel feest! Het is ook feest!
De Koning was hier, echt! Samen met de Koningin.
Het vorstenpaar gaf die vrouw in een rolstoel een hand. Het is een goed vorstenpaar.
Iedereen is blij, hoera! Het is feest, echt feest!

(Maaseik 7/4/11)

Lentegras

Verdikkeme, nu is ook de grasmasjien’ stuk. Net nu ik het gras wil knippen, voor het eerst dit jaar.
Verwoede startpogingenhelpen niet, geen teken van leven. Enkel de sterk riekende benzinedamp ruik ik. De motor is nu zeker verzopen en ondertussen dwarrelen de zweet druppels van mijn voorhoofd. Komt zeker door de zon, de inspanning van het trekken aan het startertouw, maar ook wel door de irritatie. Ik had het gras zo graag gemaaid. Dan mag de lente echt beginnen.
Niets geurt er opzwepender dan het vers gesneden gras na de winterperiode, een oase van zwoele lenteavonden ontluiken in de krachtige geur. Dat is pas lente, een nieuw begin, nieuw leven, zonnestralen die tot een brede glimlach aansporen.

Dit jaar lukt het niet, weer niet. Volgend jaar beter! Mompel ik halfluid. Volgend jaar beter? Als ik nu geen gepaste actie neem kan ik volgend jaar dezelfde blog posten en hoef ik enkel de datum aan te passen.

Soortgelijke situaties zijn wel meer voor te stellen. In de drukte van de dag of de tijd wordt vergeten de grasmachine te laten onderhouden, de motor af te stellen en de messen te slijpen. Je kijkt er de hele winter niet naar, de grasmachine in het tuinhok bezoek je niet. Of het moet zo zijn dat de grasmachine de sneeuwschep ten dele camoufleert. Bij die ontmoeting denk je gegarandeerd ook niet aan de lente, je past liever op dat je niet valt, uitglijdt of iets breekt.

Wie zet er nu op de kalender dat eind oktober, het einde van het maaiseizoen, de grasmachine op onderhoud moet? En welke grasmachine-onderhoudende rijwielhersteller zou zijn luwe wintermaanden niet dolgraag willen vullen met dat werk?
Weinig helaas, want acties, reclames, geheugensteuntjes in de brievenbus of op je mail? Ik zie ze weinig of niet.

Inmiddels is mijn gras geknipt, ik speel maar weer een keer ‘leentjebuur’. Maar niet nadat ik op 31 oktober 2011 mijn grasmachine aanbied voor onderhoud, zo staat in mijn outlook te lezen.