Een nieuwe lente, een nieuw begin...

Dat is de natuur! De bloemetjes ontwaken, het gras groeit weer vol groen. Het zal je niet verbazen, ook het onkruid ontkiemt. Het wordt weer de hoogste tijd om round-up in de vernevelaar te stoppen, om de verharde paden te ontdoen van het startende onkruid. Weg ermee! En het gif lekker de grond in. Zo in ons ecosysteem verdwijnen om via het grondwater weer eruit te komen.

Zo schijnt het ook zo te zijn dat alle oude, overgebleven en afgedankte medicijnen via het riool uiteindelijk toch nog in waarneembare hoeveelheden in ons drinkwater zitten. Dus met het tapjeswater tap je vrolijk weet ik welke pil mee. Misschien wel de pil, of anti depressiva. Nou dat laatste denk ik zeker niet. Want als ik lees wat ik hierboven schrijf, lijk ik toch best wel depressief en het ging toch over de lente en een nieuw begin.

Goed dan, een nieuw begin. De bloemetjes ontwaken, de bloemetjes groeien hoog. Ik ben geen persoon met groene vingers. Ook al heb ik een fikse tuin. Ik weet niet waardoor dat komt, een tuin en daarin werken geeft mij weinig lol. Laten groeien en eens per jaar stevig snoeien, dat zou het moeten zijn. Steeds weer onkruid uitdoen, harken, schoffelen, spitten, ik vind het zo’n ondankbaar werk. Je doet het ook alleen maar voor de buur.

Toch kan ik trots verklappen dat ik iets groens doe op het moment. Ik heb stiekem een sierlijk strakke bloempot van potgrond voorzien en daar zaadjes in gedaan. Zaadjes basilicum, het smakelijkste kruid! Met deze bloempot leur ik al een hele poos, dan weer naar binnen, dan weer naar buiten. Eerst overdag alleen buiten er was nog kans op nachtvorst. Bij veel wind worden ze ook beschut op het aanrecht gezet. Ze krijgen zelfs ononderbroken water, de grond in de pot is nooit kurkdroog.

Ik zorg goed voor het ontkiemende kruid, ik praat zelfs zachtjes motiverende meuk. Eerst kijk ik dan schichtig om me heen, of er geen mensen zijn. Ook verontschuldig ik me diep wanneer ik een blaadje verse basilicum in mijn sla of pesto wil. Het blaadje wordt voorzichtig en met veel gevoel afgeplukt. Zachtjes buig ik het steeltje heen en weer en breek het genadevol af.

Het smaakt overigens wel heel apart, heel vol, aromatisch, biologisch en liefdevol. De zon komt terug in smaakbeleving. Volgende lente doe ik ook een pot met peterselie en misschien ook nog een pot met lente-ui.

(first draft Vrije Werker Maastricht 090611)