Verdikkeme

Verdikkeme alweer last van een stijve nek.
Op onze slaapkamer staat de verwarming niet vaak aan, er moet al sprake zijn van een paar graden vorst overdag.

Nu lig ik aan de raamzijde en trekt het langs deze zijde koud op. Normaal scherm ik mijn hoofd en hals af met wat dekbed. Dit volstaat om mij te behoeden na een nacht, voor de onbeweeglijkheid van mijn nek die ik nu ervaar. Op de een of andere manier is dat niet goed gegaan vannacht.

Het hindert steeds bij een plotse beweging en die maak je per dag toch heel wat keren. Dat merk ik nu weer, normaal gesproken is dat niet het geval.
Je gaat erop letten om de ongewenste bewegingen niet te maken, en zo nodig met beheerst beleid. Ondertussen ben je dan bezig energie te stoppen in het voorkomen van pijnscheuten. En dat doe je totdat je het weer vergeet. Hiermee is het duidelijk dat de pijn alleen voorkomt bij het bewegen van het hoofd, vaak naar één kant en dan vanaf een bepaald punt.

Niet dat ik uit ben op een constante pijn, in tegendeel, maar het zou wel makkelijker zijn om het niet te vergeten.
Ik heb namelijk stellig de indruk dat de pijnlijke stijve nek eerder verdwijnt wanneer je de pijngrens hooguit aait en de draaibeweging rustig doet tot vanaf de eerder genoemde grens.
In ieder geval voelt dat prettiger.

Maar gaandeweg ontdek ik dat dit allemaal is gekomen omdat ik Paul en Witteman in bed nog wilde bekijken. Dirk S van de DSB zou er zijn en dat is hot nu. Helaas was het schijnbaar flauwtjes en slaapverwekkend.
Dirk bedankt! Voor mijn stijve nek.