‘Hallo Dette, zeg vertel eens , heb jij het trimdiploma nog?’ vraag ik haar zowat meteen. ‘Kun jij je nog herinneren, toen dat loeiwarme jaar tijdens de schoolvakantie, toen we met de hele kliek constant op het zwembad lagen?’ vervolg ik mijn vraag. ‘Er was net een trimbaan gemaakt. Iets met houten balken van boomstammen kan ik me nog herinneren. Wat toestellen waar je omheen moest draaien, zoals de brug en wat uitstekende stammen waar je overheen moest huppelen, dat soort dingen.’ Vertel ik, waarmee ik hoop haar gedachte wakker te schudden. Langzaam komt de herinnering terug want ze vraagt me verbaasd: ‘hoe kom je daar nu opeens op?’ Ik moest er aan denken toen ik een dezer dagen naar het bungalowpark ging. Dat ligt er naast. Het zwembad liet me eerst en vooral denken aan Oost Europese taferelen. Het verval was wel haast compleet. Eigenlijk meer geschrokken dan verrast ging ik op zoek naar warme herinneringen. Al snel kwam ik uit bij de zomervakanties die we daar doorbrachten in onze prille jeugd.
In die tijd waren de zomers zeker warmer en het was de hele vakantie mooi weer. Ik kan me niet anders herinneren dan dat het misschien eens één jaar minder was. Veel regen en dus snel saai. Dat vergeet je dan ook zeer snel. Vandaar dat ik me dat gewoon niet meer herinner.
Terug in die tijd zie ik het zwembad als een Tropisch paradijs. Voor de entree ligt een grote parkeerplaats. Die is in die tijd steeds te klein. De vele bezoekers met auto’s, die het Openlucht Zwembad Simpelveld trekt, komen vooral uit omringende plaatsen. Daar horen ook de vele Duitse badgasten bij. Die rijden in mooie auto’s. Voor de jeugd in ieder geval het bekijken waard. In mijn beleving staan er steeds rijen dik te dringen voor de ingang. Dat is natuurlijk alleen op het moment van open gaan. Iedereen wil meteen en als eerste naar binnen. Een perfect plekje uitzoeken op de gigantische ligweide, of maximaal gebruik maken van de openingstijd. De ingang kent overigens ook maar twee kassa’s. Het is een echte fuik. De afbakening wordt gevormd door de achterkant van de kleedhokjes en hiervoor staan de rekken voor de fietsen en brommers. Wij, onze groep komt steevast te voet. Er worden nogal eens fietsen gestolen en de jeugd van het Hulsveld loopt deze afstand in minder dan een half uur. Net te doen. Stephanie, Beppie, Jo en Jan, om er maar een paar te noemen komen met de fiets. Ze komen ook van verder.
Na binnenkomst is er rechts een hele rij kleedhokjes. Enkel voor de dames. Voor de heren zijn de kleedhokjes links. Bij de dameskant krijg je eerst een hok van een kleedhokje of vier breed, waar het snoepwinkeltje is gevestigd. Aan de kant van de heren is soortgelijk hok voor de EHBO en badmeesters gevormd. Aan het einde van de kleedhokjes aan weerszijde zijn de toiletten. Weer voor de vrouwen en de mannen apart. Niet dat de ondeugende jeugd zich daar iets van zou aantrekken overigens!
Aan de kant van de vrouwen is nog een grote opslagplaats, maar wat daar staat ben ik vergeten of heb ik nooit geweten. Verder dan de damestoiletten ben ik nooit geweest. Aan de mannenkant is er, haast natuurlijk, een friettent te vinden op die plek.
Het zwembad zelf is te bereiken door een voetenbak met douches. Ook weer een relatief nauwe opening, net als de kassa. Het ligt overigens ook in het verlengde van elkaar. Er is een groot bad dat in drie stukken is gedeeld. Het eerste stuk is niet diep, daar mogen de kinderen die geen zwemdiploma hebben in. Het tweede deel is voor de mensen met zwemdiploma. Het trimdiploma geldt verbazingwekkend overigens niet! Het derde deel is voor de duikers. Er is een ‘gelijkvloerse’ duikplank en een duikplank op hoogte, ik denk een meter of vier a vijf hoog. Die is niet steeds open. Met een plastieken tuinstoel wordt dan de trap geblokkeerd. De badmeester zit dan op hoogte op de uitkijk. Normaal is het dan ook erg druk in het bad. Ik weet niet precies hoe lang het totale bad is maar het is zeker veertig meter, misschien nog wel vijftig of meer. In ieder geval wordt er na het eerste succesvolle jaar gestart met een tweede bad. Een instructiebad, eigenlijk een vijfentwintig meter bad met beperkte diepte. Dit bad wordt evenwijdig aan het grote bad gegraven en gaat ten koste van de ligweide. Dat kan ook niet anders want achter het zwembad ligt de skelterbaan! Pas op, een skelterbaan voor trapskelters en elektrische scooterachtige dingen. Daar achter ligt de motorbootjes- vijver, waar ook de waterfietsen mogen spetteren.
Dit is in grote lijnen het openluchtzwembad met haar faciliteiten. Oke er is nog een gigantisch restaurant met een flink terras aan de kant van de dames, met daarnaast ook een speeltuin en een paar pierenbadjes voor de kleintjes. Maar zoals gezegd daar komen we niet, zeker niet verder dan de damestoiletten. Dat restaurant, ‘La Cabane’ daar ga je niet heen. Want als dat het geval is, dan zijn je ouders er ook. En ik heb het nu over die tijd, vijf a tien jaar in je leven, dat je ouders negeert, niet kent of boos benadert.
Ik heb daar toen nooit last van gehad, mijn ouders zijn denk ik nooit in ‘La Cabane’ geweest. In tegenstelling tot menig ouder van vriendje of vriendinnetje. Toch is het handig te weten dat ouders met een beurs vertoeven op dit weelderige terras. Daarvan is meermaals tactisch gebruik gemaakt. Ik bedoel, wie lust er niet een lekker ijsje bij de zinderende hitte van toen.
Aan de andere kant, de mannen kant, ligt een blokhut. Deze is voorzien van flipperkasten en tafelvoetballen, misschien ook nog een tafeltennistafel. Ik heb steeds sterk de indruk gehad dat van de resten van deze blokhut het trimparcours is gemaakt. Anders is het hout en boomstammen voor deze baan meteen mee besteld.
Voor het trimparcours maken we een lijstje en dat wordt dagelijks afgewerkt. Ik weet het niet meer precies, ieder apparaat of hindernis doen we een aantal keren achter elkaar. Na een week dagelijks dit foutloos te hebben volbracht volgt een diploma. Het ‘Trimdiploma’. Wat een jeugdige expressie. Machtig om dat nog te herinneren, maar zeker niemand heeft dit diploma nog.
Natuurlijk is er meer te beleven, klasgenoten worden getroffen op de weide en voegen zich bij onze groep. Of net andersom. Het is in deze beleving een pracht van saamhorigheid, een voortdurende zon en een steeds gelukkige tijd.
Tuurlijk voegen er zich ook klasgenootjes bij die je liever niet ziet, of anderen net niet die je liever wel ziet. Maar de groep van het Hulsveld en verder, die is steeds één. Daar zit menige Jo en Jan bij, maar ook Beppie, Step en zo voort. Die hoeven na een lange dag zon niet terug te lopen, want die zijn met de fiets. Alleen mogen zij de berg op peddelen en wij doen dat te voet. Nog steeds in een vroege avond vol warmte. Want toen waren de zomers echt altijd zomers, echt altijd warm.
Er is veel veranderd. La Cabane, bestaat nog, het is motorclub cafe. Het zwembad is niet meer in gebruik en de zomers zijn koud, guur en nat en Step is gast bij Zomergasten op 7 augustus.
